Sessiz kıpırtılar.. Parlayıp sönen bir yıldız, ağlayıp gülen gözler, bir bebek ağlaması.
Ve durdu zaman…
Kulağıma gelen ses yükselirken, son umut yaprağı yere düşerken, dünyayı değil ayı seller götürürken bir işaret: ”sus, sus,sus.”
Ve durdu kalpler…
Bir daha çarpmadı, pıhtılaştı damarda akan, dondu bakışlar, doğdu yeniden bir bebek, yeniden sevdi, yeniden hissetti, yeniden yaşadı.
Ve güldü evren….
Bir tomurcuk suya değdi. Bir volkan göğe ulaştı. Denizler kıskandı ırmağı. Dudaklar değil eller güldü. Bir tek kuş havalandı.
Ve bitti belki de…
(Mart 1985)
(sevgili babama)
Kayıt Tarihi : 10.1.2004 21:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bugün okuduğum bir şiir ne kadar ilginç tevafuk etti doğrusu..
Oradaki duygularım taptazeyken yazayım istedim..
Parça bütünün habercisidir.Bütün, nitelik olarak parçaların toplamından farklı ve fazla bir şeydir.
Hikaye, son yaprak düşünce başlar asıl
Anneler, babalar, çocuklar...
Hepsi biribirinden eşsiz öykülerle akıp gidiyor, devri daiminde zamanın
harikaydı. babanıza da selamlar saygılar
akın akça
TÜM YORUMLAR (3)