Sonbaharsın Sen Şiiri - Müjgan Asıl Kefeli

Sarı turuncu renklerin mevsimisin
Ayrılık ve hasreti barındırıyorsun içinde
Ne yazık ki önce kuşlar terk ediyor
Sonra sevenler bir birini
Yapraklar tek tek sararıp düşüyor toprağa
Adın çıkmış bir kere hazana

Ölü bir kent kalıyor gidenlerin ardından
Siliniyor izleri
Sokak arasında ki kaldırımlardan.
Sanırsın ki dönmeyecekler geri
Cam önüne oturup bekleyişler başlıyor
Kopuyor takvim yaprakları hoyratca
Geçmeyen günlere kızılıyor
Masum günlerin suçu neyse

Çünkü sonbaharsın sen
Hayatın son durağı gibi
Son kalkan tren
Son vapur sesi
Ömrün ipi bağlanmış paslı çarkların dişlisine
Umutlar kırık dökük
Hayaller askıda
Ne yaptımsa ısınamadım sonbahar sana

Sonbaharsın sen
Bu mevsim aldın sevdiklerimi
Bu mevsim yağmurlarla ağladım ben
Şimdiden üşüyor ellerim
Bu mevsim sıkı sıkı sarılacağım yalnızlığa
Ne yaparsan yap ikna edemezsin beni
Çünkü sonbaharsın ısınamadım sana

Bir tablo çiziyorum
Herşey tek renk
Yaşamdan bıkmış insan yüzleri solgun
Çiçekler kurumuş kökten
Terk edilmiş kentte çocuklar koşmuyor
Tuale düşmüyor tebessüm eden yüzler
Baştan sona fırçamdan turuncu ve sarı
Damlıyor tuale
Güneşi çiziyorum aydınlanmıyor renkler
Isıtmıyor içim
Tebessümler kaybolmuş yayılmıyor etrafa
Çünkü sonbaharsın ısınamadım sana

Bu mevsim bir değişiklik yap
İzin verme gidenlere
Yemyeşil baharları sakla içinde
Yeniden kenetlensin bir birine eller
Batmasın güneş
Susmasın diller
Gece utansın karanlığından
Yanmasın canlar kapıya gelen ayrılıklardan
Ilık rüzgâr aşkla dokunsun tenlere...

‘ Çünkü ben sonbaharım bunlar imkânsız deme’

Gamze YAĞMUR

14/10/2015