Sonbaharın Sahnesi

O görkemli hazan!
Altın yaprakların düşüşüyle
zamanın kalbini açığa çıkarır.
Ve ben, her sarı yaprakla birlikte
sana doğru düşerim, ey sevgili!
Tutku, bir ateştir ki
mevsimlerin soğuk nefesini hiçe sayar;
özlemse, göğün en derin perdesinden
sana doğru süzülen bir ses.
Ah! Ne çare,
sonbaharın hüznü bana senin adını fısıldar.
Her rüzgâr bir şarkıdır senin için,
her yağmur damlası
gözlerimin titrek perdesinde yanar.
Gel o hâlde!
Çünkü mevsimler solsa da,
aşkın özü solmaz
ve ben, hazanın sarı tacı altında
yalnız bir krallık kurdum sana:
Adı, özlem.
Aşk