Sonbaharım Şiiri - Müjgan Kızıleniş

şimdi sen olsan yine
sen olsan ömrümde,
yaklaşan ikinci bahara inat
ilkbaharım gibi gelirdin günlerime.
ilk cemre gözlerime düşerdi,
ardından diğerleri...
yüreğime...
ellerime...
bahara nasıl sarılırsa insan,
o ellerle
öyle sarılırdım bedenine.
bu ne kahreden bir uzaklık
ölçüsü bile olmayan.
doğama ters
ve bana yasak,
ne zavallı bir düş bu...
koparıp atamam
dallarımdan sürgünlerini.
bir tek bu mu tesellim diye üzülsem de
yetmez mi
yetin diye kızarım kendime.
uzaklığın umurumda mı sanıyorsun,
yasakları ezip geçerim
bir ben bilirim kendimi.
düşlerimle besleyip
ömrümün sonuna dek ve sabırla
büyüteceğim bende sürgünlerini.
kimbilir...
belki de birgün toplayıp sepet sepet
ki sen dahi bilmeyeceksin;
tadına bile bakmadan
gerçek aşıklara dağıtacağım meyvelerini.