Sonbaharda Ölürüm Şiiri - Nevzat İncedere

Gül yaprakları bir, bir dökülünce toprağa
Ömür bitmiştir zaten ben sonbaharda ölürüm,
Hazan yaprakları uçuşurken havada hüzünle.
Nasıl bir bilinmezlerle sürüklenirim rüzgarlarla
Toz, toprak örter üstümü, herhangi bir yerde
Olmasın yerim yurdum ben sonbaharda ölürüm

Bu hoyrat zaman kırsa da dalımı umutlarımı
Geçmişten geleceğe dair beklentilerim var
Bırakın tanelerim dökülsün bütün yerlere
Toprak doysun bana kavuşayım aslıma
Elbet bir yerler de filizlenirim günün birinde
Varsın tek dikili ağacım olmasın dünyada
Vuslatım olur benim sonbaharda ölürüm

Ömür iki mevsim arasıdır ya sonbahardır ya da kış
Bir iki umudum var yılmadan kaderdir bu bekleyiş
Bilen alsın yeter ki şu canımı bitsin bu arayış
Toprağa karsınlar bedenimi işlesin nakış, nakış
Kara topraklara sarsınlar beni bir can olalım
Yapraklar düşer yere ben sonbaharda ölürüm.

Ben sonbahara aşıktım, mevsimin rengine
O ise hazanlara, hara revandı doludizgin
Mevsimler matemimdi günlerse yasım
Olmasın varsın atlas, libasım üryandır aslım
Fark etmez aylardan Eylül, Ekim, ya da Kasım
Günlerden cuma ya da varsın olmasın arzum
Güneş batar ufukta ben sonbaharda ölürüm.