Sonbaharda Dökülen Gözyaşları

Şiddetli rüzgârların esişiydi altın saçlarının dalgalanışı
Gecenin mavisiydi o beni yakan gözlerinin mavisi
Gökten inen ilahi bir ışık gibiydi teninin parlaklığı
Sensiz geçen ömrümün tükenişiydi çektiğim acılar

Altın saçlarının parlaklığı gözlerimi büyülüyor
Bana bakan masmavi gözlerinin hâyâlinde kayboldum
İlahi ışık gibi parıldayan teninin sıcaklığı âlev gibi yanıyor
Sensiz kalmanın zorluğu bağrımı yakıyor

Muhteşem bakışlarına sanki ruhani bir varlık dokunmuştu
En büyük acıları çeksem de seni gördüğüm ân her şeyi unuturdum
Kalbimin en sıcak bölgesinde seni saklıyorum
Senin için her şeye rzıyım sevgilim

Şimdi senden çok uzaklarda senin için gözyaşları döküyorum
Şiddetli soğuk rüzgârlar esiyor yine...
Kalbimin âlevlerinde yanan ruhumun acısı dinmiyor
Bir kez olsun seni görsem belki bu hayattaki son isteğim gerçekleşir

Bizim âşkımız kavuşamayanların sesiydi
Kavuşamayanların mevsimiydi sonbahar
Hâyâletler dolaşıyor sensiz kalan kalbimde
Kapkaranlık bir dünyada yalnızım sevgilim

Berabe diktiğimiz şu güller solmuş!
Zâten belliydi âşkımızın da solacağı
Melek gibiydin ilk tanıştığımızda
Kanatların erimiş, ilahi ışık kaybolmuş

Benim eski sevgilim! Neredesin?
Sonbaharda bir hâyâlet gibi dolaşıyorum
Yıldızlar bile sönmüş!
Kayboldum bu koca dünyada, yalnızım