Sonbahar yaprakları Şiiri - Ferhat Demirak

sokular zümrütlerine
onlardan kalbime sevda geçmiyor
nasıl ağırmış meğer
bir de randevularına erken gitmeyi bilirler
anisi işsizliktir
her aksam camlarinda yangin cikan uskudar
akasyalardan yağmur topladığımız sabahlar
rıhtımlara böldüğümüz bu çocuksu kurtuluşlar
yüreğini allak bullak etmiştir
analara emanettir
parası çıkmazsa gider sakal bıyık bırakır
resmin gerçek olur
ağır ve kötü bir ur
kapadı geçtiğim yolları sisler
lütfunla kabul buyur
ateşi bedenlerde çoğaltmak gerek dediler
rüzgar
ığdır ovasında pamuk oluyor