Yıllarca aynı rengindeydi bu sonbahar yaprakları.
Boynu bükük çaresizdi, ruhu ölmüş gözyaşları.
Müptelası gibi dolanırdı etrafta, duman altı ayyaşları.
Issız sokaklarda sünmüş, alkol kokulu savaşları.
Emilmiş kanı sonsuza dek, ruhu solmuş ölmüş çiçek.
Kalbindeki zehirli sarmaşık, bedenini sarmış vermemiş ışık.
Karanlıkta kalan zihinler, aydınlık ne bilmezler.
Yıllarca kötülük görmüşler, iyilikten haz etmezler.
Dökülen gözyaşları parlar gözlerinde.
Dudaklarında hüzünleri, hiç gülmeyecek gözleri.
Kayıt Tarihi : 5.2.2017 00:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!