Sonbahar Serenadı Şiiri - İbrahim Baykurt

Gözlerinden çiğ tanesi gibi dökülen yaşlar,
Bana sonbahar mevsimini, uçuşan yaprakları hatırlatır.
Kızıla çalan, kurumaya yüz tutmuş sarı yaprakları,
Ve sona bir adım daha yaklaşan tüm insanları.

Mevsim işte sonbahar,
Sokaklarda bir tek, çisil çisil yağan yağmurun sesi
Ve her gün biraz daha çoğalarak dökülen
Ayaklar altında ezilmeye mahkum, sarı kızıl yapraklar.

Dün sokakta yürüdüm saatler boyu,
Yalnız özlemlerim sana, seninle dopdolu olarak
Ta eskilere gittim, biran yirmibeş yaşında sanacaktım kendimi,
Saçımın o beyaz tellerini gösteren aynalar olmasa.
Ama biliyorum, biliyorum yılların geçtiğini
Ve gelecekteki tüm sonbaharları da sensiz geçireceğimi.
Düşen bir sarı yaprak gibi bir gün
Toprak olup,çürüyeceğimi...
Biliyorum, biliyorum da kolay kabul etmek istemiyorum sensizliği.
Senin bulunmadığın bir ortamda yaşamak,
Ayaklarımda kurşun toplar misali,
Ağır geliyor bana, boğuyor bunaltıyor.
Hiç sordun mu nasıl yaşadığımı, bugüne kadar?
Sensizliğe neden katlandığı mı?
Nereden bileceksin sen, duymadın ki hiç,
İnsanın içindeki umudun Ağrı Dağı kadar yüce olduğunu.
Ben hep seni sevdim halbuki
Bir tek sana aşık oldum ömrümce.
Çizdiğim motiflerde nakış nakış,
Tablolarımda renk renk seni kullandım
Şiirlerimde tüm ezgiler sendin, acısıyla tatlısıyla,
Ve ben tümüyle kendimi sana, sana adadım.
Ama duymadın, duyamadın
Belki de duymak istemedin,
Çünkü sen sevmekten korkuyordun...

Mevsim her yerde, her şeyde sonbahar, göz alabildiğince,
Biraz önce durdu yağmur, pırıl pırıl güneş açtı gökyüzünde.
Bir rüzgar ılgıt ılgıt,
Düşmeyen son yaprakları da dökmek ister gibi,
Ağaçları sallıyor hafifçe.
Mevsim sonbahar,
Yapraklar sarı, toprak sarı.
Kasımpatılarda tomurmuş, bir tek onlar uç vermiş pembe pembe,
Sonbahara inat, sana inat
Sanki bana, gelecek güzel günleri müjdelercesine...