Sonbahar Sahil Şiiri - Bilal Karaman

Sallanır göklerin kar beyaz bulutları
Ahşap evlerde duman
Bahçelerde son güz gülleri
Çiğ düşer yapraklarına mehtabın
Martılar ıslanır
Martılar sessizliğe susar
Çağırır yedi dağ yedi tepe
Ve yedi renk
Mevsimler yetmez aşka
Sağrısı kan ter içinde
Bir at koşar içimde
Soldurma umut çiçeklerini
Kırılsın toynaklarım
Ben seninle de güzelim der şiir

Avcı kartallar uçar
Tetikte bekleyen pençeler döner yükseklerde
Döner kumruların üzerinde
Tırnakları keskin vahşi

Simsiyah düşer yağmur
Yeşertir acıyı
Yeşertir umudu
Çakallar puslu havada soyunur

Çiçekçi kadının gözleri endişeli
Kıyılarda sevgililer arar
Duldalara sığınmış
Sarmaş dolaş sırsıklam
İçi içine sığmayan tutkulu

Güvercinleri üşütmeyin der yem satan nine
Üşütmeyin serçeleri nedir ki eti kemiği

Kapıları kilitli ıssız kiliselerde
Sessiz rahibeler saçlarını tarar
Kandiller ısınır
Kandiller yanar

Oynatır suları vapurlar
İçli bir şarkı dokunur hayatın bam teline
Sahili, kadı köyden bilir sevgililer

Yakın değildir düşleri sahiplendirenler
Altı yol altı bilinmeze gider
Mevsimler yetmez aşka
Karşıya geçmek yürek ister…Bilal KARAMAN