Sonbahar Rüzgârı Şiiri - Abdullah Tukay

Nasıl ki, yıldızlar parlarsa karanlık gecede; Öylece hatırlarım Tanrı'mı bahtımın karanlığında.
(Rusçadan)

Sonbahar gecesi. Uyuyamıyorum. Evin etrafında rüzgâr ağlıyor,
Rüzgâr ağlamıyor, aç ölmek korkusuyla halk ağlıyor.
En sevdiğim işçi evlâdım bu yıl aç kaldı diyerek,
İyi, şefkatli anamız, merhametli yeryüzü ağlıyor.
Kaplasalar da burada, çürük dişini altın ile,
Bir dilim ekmek diye orada nazlı, ince bel ağlıyor!
Ufak bir kırık yüzünden ölmekte olan gençleri görünce,
Can almak istemeyen Azrail ağlıyor.
Zaruret içindeki bu açlar, bayramdan bize ne, derler,
Çünkü, ibrahim ve ismail mezarında ağlıyor.
Gülüyorsa da, tok ve kurtuluşu olmayan halkın tekbirleri,
İşitenler ağlamaklı oluyor, tekbir ağlıyor.
Sonbahar gecesi, kötü, karanlık... Evin etrafında rüzgâr ağlıyor;
Rüzgâr söylüyor ki, aç ölmek korkusuyla halk ağlıyor.