Sonbahar Kokusu Şiiri - Hulya Oyman

Havadaki bu sonbahar kokusunu
bir tadan bilir,
bir de geçmişi özleyen..
Öyle bir koku ki
derinden soluyunca
ve ciğerlerine dolunca
hem zevk alır
hem titrer için...
Albümlerdeki sararmış resimler gibi
Aklından geçer, çeşit çeşit
sevinçlerin, hüzünlerin
ve yüzleri gelir aklına,
sevdiklerin, sevmediklerin.

Sızım sızım duyulan bu özlem niye?
Hani hiç bir şeyi özlemeyecektin?
Hani yaşadığın anla yetinmeyi,
geriye bakmayıp, dünü düşünmemeyi
gercekçi olmayı benimseyen felsefelerin?

Çok mu hızla geçiyor zaman?
Bir bakıryorsun kış...yaz..
derken sonbahar...
Ilkbahar sıkışmış kalmış bir yerlerde
onun da zevki yok ki bu ülkede!

Kim verdi bu göç kararını
Kimden kaçtık böyle biz?
Yazımız mıydı böylesi, bilmem...
Hani biz...'Kader mi, o da ne? '
deyip, gülenlerdendik!

Sonbahar kokusu da neymiş?
Biraz nem, biraz yaprak, biraz toprak...
Çekil git sonbahar,
yerini sürekli yağmurlara,
gri bulutlara
acı soğuklara bırak!

Lüzumu yok artık
yersiz romantizmin
Biz ögrendik artik gerçekçi olmayı,
Biz öğrendik artık her gecen mevsimle avunmayı
ve her küçük mutlulukla mutlu olmayı!