Sonbahar Kokulu Yağmurlar

Seneler hep kendilerini sınıyorlar suratımda,
Tenha gecelerde bitiyor ışığı yalnız yıldızların.
Yalnızlık içimi oymaya başlıyor her ahımda,
Son şarkılarını söylüyor karanlıklar,yalnızların.

Artık bütün derdim gittikçe daralan zamanda,
Aslında her şey boş biliyorum vakti değil ayrılığın.
Yorgun gözlerime gölgeler ansızın indiği anda,
Ve sona yaklaştıkça anlıyorum anlamını yalnızlığın.

Sessizliğe bürünüyor birden içimde çığlık atan çocuk,
Kimsenin haberi olmuyor,buğulanan gözlerimden.
Sonsuzluğun sesi ürpertiyor kalbimi açık açık,
Şimdi vaktim yok,kimse bir şey anlamıyor sözlerimden.

Yine kaybettiklerini arıyor yüreğim kızgın korlarda,
Hüznün sahillerinde aniden beliren yakamozlarda.
Hayatım hep boşa geçti sabırsız bekleyişlerde,
Adımı bile anan olmaz biliyorum,sonsuz ayrılıklarda.

En tılsımlı yerinde hayatın,sonsuzluğun sonunda,
Yarım kalmış her şeyi yeniden hatırlıyorum son günde.
Başladığı yerde biten bütün aşkların koynunda,
Tebessüm etmeye çalışıyorum en derin hüzünde.

Dökülür bir gün bütün sırlar gözlerinden kirpiğine,
Sessiz fısıltısını duyarım yorgun ve bitkin gözlerinin.
Sonra hazan akşamlarının bürünüp serinliğine,
Sonbahar kokulu yağmurlar yağar mahsun yüreğimize.