Sonbahar Kapısı Şiiri - Harun Tolga Peker

Bir hayatın yükü var omuzlarımda,
Birde yetmezmiş gibi,
İki tarafında birer melek çalışıyor,
Biri seni yazmakla yükümlü,
Biri beni yazmakla..

Hüküm sürüyor ihanet,
Beline kadar uzanan dalgalı saçlarında,
Islaklığını bıraktığın o yastık,artık nem kokuyor..

Sonbaharın bir suçu yok,
Soldu, o da..
Penceresi, parmaklıklarla çevrilmiş genç bir kız,
Kış..
Adını aralıkdan almış olmalı ki,
Herkese açık kalbi..
Giren ölüyor,donarak ya da yalnızlıktan..

Sen,beni nasıl öldürdün,haberim yok ölüyüm..

Ayak izlerini kalbe bırakan terk edişler de vardı..
Bir çobanın kavalından çıkıyor ayrılık,
Gökyüzünün alnına işliyor..
Hüzün kokuyor ses,
Mevsim kış..

İsmin geçiyor arkadaş sohbetlerinde,
İçime atıyorum yine seni,
Tanımamazlıktan geliyorum kendimi..
Dilimi ısırıyorum.
Adın yaralanıyor,
Kan içinde kalıyor aşk..
Acıyorum..

Velhasıl kadın;
Sen ne zaman aklıma gelsen bir sonbahar sonu,
Anlıyorum ki,
Aklıma değil,alnıma yazmış Tanrı seni..
Ve;
Ben her aralık ortası ziyarete gelirim kalbini,
Yeter ki sen kalbini bana,
Aralık bırak...

Harun Tolga Peker