Sonbahar II Şiiri - Yaşar Kırca

Nasıl da kandırdın bizi son bahar
Sapsarı saçlarınla, yeşil gözlerinle
Güzellik saçılırken o sinsi bakışından
Aklımı aldın yine bu sevdalı başımdan
Tam sana bağlanmışken derinden
Yapraklar sıra sıra kopuyor yerinden
Bu acele neden, geldin de gidiyorsun
Geçen yılki ayrılık şarkısını
Yine coşkuyla söylüyorsun
Sen gök kuşağının yere serilmiş halisin
Bekle biraz tadına varalım
Sarının, Kızılın, Yeşilin
Kara bir bulut gibi çöküyor içime
Senin bu hesapsızca gidişin
Vefasız bir sevgili gibisin son bahar
Ne varsa alıp gidiyorsun mutluluğa dair
Seni koynunda saklayan ormanları,
Kara kışlara bırakıp da gidiyorsun
Sen hayatım gibisin benim
Bende koptum yapraklar gibi dalımdan
Haberim yok geçen onlarca bahardan
Çok düşmüşlüğüm var benim de
Tutunduğum bütün dallardan
Vefayı gördüğüm yok
Ne bahardan ne de yazlardan
Bende bıktım böyle berbat hayattan
Böyle boşa savrulmaktan
Al beni de götür buralardan
Bende kaçmak istiyorum
Baharımdan, yazımdan, hayatımdan
Savur beni de, en acımasız halinle savur
Karışsın bedenim rüzgarına
Kuytularda unutma sakın
Götür sevdiğimin diyarına
Yavaşça bırak bahçesine incitmeden
Biz seninle baharları düşlerken yeniden
Yar, kara kış gibi bassın üzerimize
Dağılsın aklımız, bedenimiz yüreğimiz
Karışalım buz gibi toprağa,
Sonra tomurcuklar gibi doğalım
Bu dünyanın baharına
Yeşertelim yine dallarımızı
Yelken açalım sevdanın en vefalısına.