Sonbahar Hüznü Şiiri - İsmail Eski

Sonbaharlar hüznü taşır, arkasında ayrılıkları getirir.
Korkak bir ifadeyle aşkı fısıldar, Aşk yoktur aslında.
Yalnız ve yalnız tek sevgili vardır.
Yaprak dökümüdür artık.

Bir çöpçünün kovasında bekler, yere düşen her yaprak.
Sessizce ve kimsesizce ayrılır dibinden.
İçten içe bulutlar ağlar son yolculuğa.
Artık öpüşmeler, bir sonraki bahara kalmıştır.
Gelecek bahar ne zaman gelir kimseler bilmez.

Bilinmeyen bir bahar kimleri getirecektir,
Kimleri de küstürecektir sevgili bilmez.
Sadece o kavuşma anını bekler.
Bir daha kavuşma olmayacağını bile bile,
Yanar en ince yerinden.

Toprak hiç bu kadar mesut olmamıştır.
Bu ayrılışa tek şahit odur da, hiç üzülmez sevinir ayrılışa.
İçten içe sarılır yaprağa, üzüntünün verdiği kasvetle
Kendini bırakır kara toprağa.

Bir sonraki bahara yeni bir filizlerle başlayacağız.
Toprağın kokusunu biz çekeceğiz sinemize
Yalancı sonbahara inat, yalancı aşklara inat,
Sevmeyeceğiz en derinden, Bizi seven toprağa inat.
Korkusuzca atlayacağız toprağın kara sinesine, ve ardında gelen ÖLÜME.