Sonbahar gülleri Şiiri - Sunar Yazıcıoğlu

Güneşin olağanüstü mucizesiyle sanki,
Havanın uyuşturduğu ve donun esmerleştirdiği dallarda,
Çiçeklikteki güller açıyor kırmızı kalplerini,
Daha bitkin ama daha câzip hâlâ.

Kırmızı taç yaprakları çayırları örttü .
Ağustos, altın sepetinde, geride kalanlarını topluyor :
Ama işte, birden, baharın demetleri
Son mevsimin sabahını mis gibi kokutuyor.

Ölmek istemeyen gül ağaçlarının üstünde, gördüğü için,
Çiçek açtığını, kırmızı bir kanla dopdolu, tomurcukların.
Rüzgârına, yağmuruna ve kırağısına rağmen sonbaharın,
Korular çok memnun, gökyüzü ise şaşkın.

Rüyada iç çekmek ve gülümsemek gibidir sevdadan,
Üzgün bir akşamın bu çiçeklerde sergilediği,
Bir günlüğüne yükselen ve taçtan taca yayılan,
Solgun baharların ruhu.

Kötüleşen bahçenin gecikmiş çiçeklenmesi,
Ölmüş kuruntuların ve geçmiş mutlulukların
Hoş kokusunu ve pek hoş yumuşaklığını
Hissedersiniz, dikenine rağmen, tatlı hatıraların.

Nérée Beauchemin 1850-1931
Çev. Sunar Yazıcıoğlu