Sonbahar çöktü içime Şiiri - Vasfi Ayaz

Yorgun kanatlar gibi uçuşup
dökülüyor, ayaklar altına,
rengi solmuş tedirgin yapraklar,
Güze mahsuz kasvetli romantizmin
kaçınılmaz tekrarı.
Gün doğuşu akşamın,
yüreğimdeki sızı, ayrılığın
habercisi gibi.

Bir fısıltı gizlenir,güneşi gitmiş günlere.
Ben hasret, toprak hasret güneşe,
Hazana dönüşmüş sevdamız,
kalmamış yüreklerimizde eski neşe.
Bulutlar ağır gelmemeli rüzgarına,
denizler taşımalı dalgasını sırtında
Götüremiyor,taşıyamıyor yüreğim,
gücü yittikce ağırlaşan sevgimizi.

Çok şeyler silikleşmiş,
güneşsiz günlerin loşluğunda.
El ele düş kurduğumuz günlerde
neler yazmışız buz üstüne.
Evren bizdik mutluluğun ekseninde,
mavisi solmıyacak mutlu denizler gibi.
Tutkuların umursamazlığında,ne bilirdik ki,
bir tayfunun kaderimize kurşun sıkacağını,

Kahır olurdu anlatamadıklarım,
yahut anlatıp da seni inandıramadıklarım.
Mehtaplar seyrettik mutluyduk güya,
indiremedi gücümüz,
sisler içinden ayı suya.
Bazen süt liman,bazen fırtınalı,
şiir tadındaydı dilimizden hep dökülen.
İçten içe közlenip, coşkuları sınırsız
bir duyguydu,çok zaman,

Gün geldi yetersiz kaldı sevgimizin gücü,
yenemedik meydan okuyan engelleri.
eşitliyemedik karışık dengeleri.
Yeşerirken yaprağı, çiçeğimiz soldu,
anahtarsız yasaklar tabumuz oldu.
Yenildik, hemde yüreksizce.

Dökülen güz yaprakları emsal gibi
göz yaşlarımız nokta koydu sessizce.
kapandı sanacağız kendimizce,
acıların sayfası.
Uykularda,rüyalarda
sarhoş sayıklaması,
alazlanmış, dayanılmaz yürek sancısı,
ukde olup biryerlere kazınmış acısı
tekrarlanıp duracak her mevsimde.