Sonbahar Çiçeği Şiiri - Evren Dalgıç

Yine yollar göründü gözüme,
yine baş ağrısı yüreğimde.
Gözlerin gibi donuklaşıyorum,
sözlerimiz gibi sönükleşiyorum ayrılık cümlesinde.
Ölüm bıçağı gibi kesiyor
ayrılık havası gülüşümü,
içimde bir ürperti;
ve köprülerim yıkılıyor bir bir hayatla.
Sanmam;
düzelmez bu moral bozukluğum
gülmem bir süre daha.

Takvimle aram bozuk,
sesi kısılmış türkümün.
Özlem demeye yüz kalmamış,
şiirlerde tadı kalmamış artık hasretin.
Her dem aynı...
Her dem kuşlar göçer ufkumdan.
Hüzünlü bir sessizlikte;
kıpırtısı duyulur,
çatırtısı duyulur bir yangının.
İçten içe alevlere dolanır
ve bir anda değil;
yıllarla yıkılır o gövdem.

Kış ayında güneş açmış dağlara,
ilkbaharda dal kurumuş.
Ve dayanamadan kıpırdamış,
toprakta bir filiz.
Gözler görmüş,
yürekler sevmiş hiç pişmanlık duymadan.
Ne yağmurlara tutulmuş,
ne karlar görmüş,
ne gidişlere şahit olmuş bu yürek dediğin.
Yine ağlar,
yine çatlar bu toprak.
Belki uçmaz bir daha meleğin.
Geç kalmış,
hep aldanmış
ve erken açmış
sonbahar çiçeğin.

(Ankara 2002)