Sonbahar Akşamı Şiiri - Marcelo Vareste

Yorgun gecenin ayazında
Bir tarafta ateş var diğer tarafta fırtına
Yine kalakaldım bir başıma
Kireçburnu’nda

Birer birer eksildi hayatımın parçaları
Kopardılar kanatlarımı
Aldılar tüm dostlarımı
Bir sonbahar akşamı

Ne eksik ne fazla
Sahiller gemi, okyanuslar kara
Yıldızlar yüzüyor dalga dalga
Benim dünyamda

Gidenler kanımdandı, giderken damarlarımı söktüler
Yetmedi, kalbimi ta ortadan deldiler
Üstüm başım kan ter
Sormaya tenezzül etmediler

Soğuk ta ciğerimi alsaydı
Etmeseydi hayat bizi ayrı
Yaşatmasalardı bana bu acıyı
Onu seçecek ne vardı

Söküp götürense vahşinin biri
Dıştan iyi, içten zemheri
Her zaman benimlelerdi hani
İki muhabbete eskittiler beni

Bir zamanlar deli doluyduk
Hem coşar hem dertleşirdik
Şimdi eski arkadaşlar olduk
Oysa en yakın dostlar idik

Belki de ben eski ben değilim
Her günde farklı bir benim
Her gün hızla yıllanan bedenim
Ruhum ölü, sarılmış kefenim

Ondandır akşam ayazları daha yakın artık bana
Tüm dostlarım oldu akraba
Benim çağım geçmiş oysa
Bir sonbahar akşamında