Sonbahar Akşamı Şiiri - Samet Durakcı

Tertemiz nefesler aldığım bir sonbahar akşamı
Yürüyorum , geçen yıldan masumane bir anı
Ay ışığının altında esen yelden bir koku
Bir çocuğun sevinciyle unuttum ben korkuyu

Bir bakkalın önünde oturuyordu üç çocuk
Üstlerinde kırmızı yeşil ve mor üç gocuk
Üşümüşlerdi sanırım , girmişlerdi kol kola
Bir melek kanatlarıyla yuva olmuş onlara

Çocuklardan en küçüğünün bir elinde ekmek
Baktı yüzüme dolmuş gözlerini silerken gülerek
Bir an içimde depremler oldu ve titredim
Hafızamdan gitmiyordu kesilmiş bilekleri

Pek çelimsiz duruyordu en büyük çocuk
Kiraz dalından biraz kalın kolları ve gözleri oldukça soluk
Yılların verdiği acının yükleri...omuzundaki izleri...
Yenilmezlik olmuştu en büyük dilekleri

Ortanca çocuk fazlasıyla esmerdi
Kafasında kasket ve yırtılmış terliği...
Uykuluydu fakat korkuyordu sokaktan
Haklıydı ; it kopuk , serseri ne varsa sokakta

Cebimde hiç param yoktu yardım edemedim
Utandım kendimden ve diledim bir yardım eli
O an altımda buz kesildi kara toprak
Hıçkırık sesimle yankılandı bütün sokak

Bir ışık belirdi karanlığın ortasından
Sokağın sonunda mavi üniformalı bir adam
Çağırdım çaresiz, gösterdim çocukları
Sağolsun duygulandı , biraz yemek ısmarladı ve bir de süt darı

Polisti sanırım belki bir kahraman belki de melek
Yetişti imdadıma tanrıdan bir dilek
Görülmeye değerdi çocukların sevinci
Sanki çocuk değil sevimli beyaz bir gelincik

İşte tertemiz nefesler ve sonbahar akşamı
Hiç aklımdan çıkmayacak masumane bir anı
Bir çocuğun düşlerinde kaybolmuştum , boğuldum
bir çocuğun sevinciyle korkularımı unuttum