Sonbahar Akşamı Şiiri - Muzaffer Arslan 2

SONBAHAR AKŞAMI

Bu soğuk Ankara sabahında
Yolcularken bir günü
Ne mimoza çiçeği
Ne bir altın krizantem…
Kuru, yavan bir şehirdeyim.
Kavga ediyor mahallemin şımarık çocukları
Aylak aylak dolaşıyor Şila etrafta
Yine bir sarhoş sallana sallana gidiyor Mogan’a
Çaresizce kaçıyorum kendimden hayalimdeki bene
Güzel kokular yayılıyor etrafa
Türlü canlar geçiyor gözlerimin önünden
Kendimi kaybediyorum bu engin dünyada
Yükseklerden çığlık çığlığa bir kaz sürüsü uçuyor
Yeşil, sarıya; sarı, kahverengine dönüyor birden
Yarı istekli, yarı çekingen…
Ölümcül rüyalardan kaçtım kendimce
Yanakları şeftali çiçeği,
Kirpikleri söğüt yaprağı,
Bakışları sonbahar rüzgârı gibi baygın
Bir yaban kazı kadar ürkek
Yarı istekli yarı çekingen…
Söğüt yaprakları arasından ay yükseliyordu.
Gördüğüm yıldız değil yılın dolunayıydı.
Kasvetli bir sonbahar akşamında boğuldum.
Ruhum gamlı ve soğuk
Gece derin ve sarhoş
Sevginin sarhoşluğundan uyanıyorum.
Yorgun ve bıkkın…
Durmaksızın esiyor rüzgâr
Toprak yaşama sevgisini yitirmiş bir kadın
Gün bitmiş, çiçekler solgun.
Yıllarca tarak görmemiş saçlarım.
Ne söylenecek bir söz
Ne okunacak bir şiirim kalmış
Soluvermiş mimozalar,
Kederinden renkten renge girmiş krizantem çiçe-ğim
Bolluğu, masumiyeti, sevgiyi asaleti terk etmiş.
Yapayalnız atışıyla kalbimin yamacında
Bir ceylan dolaşıyor dalların arasında
Okşuyor yüzümü serin bir rüzgâr
Engin ve sonsuz boşluğunda
Derbeder uçuyorum göğün.
Kaynayan bir kazan gibi yüreğim.
Kıvrım kıvrım ve kahredici
Alev alev tutuşmuş bir saman alevi
Keklik kanadından koparılmış tüy gibi başıboşum.
Her an bulutlar arasında savruluyorum.
Kapattım bütün kapılarını kalbimin
Şimdi tik takları yok kalbimin
Göğsüm kabarıp inmiyor sanki
Yıllar var ki ben
“Yalnızlığım, yalnızlığım…” diye yanarım.