Sonbahar Şiiri - Saliha Öcal

Düşünce tazahürüyle güz mevsimi seslenir bana:
Mükerrer dalgınlardasın,kayboluyorsun boşluklarda...
Ben de çözemedim bu düğümü hazan saçar etrafa...
Belki de ölümü hatırlatır bana;çehresi asık,
siması soluk,gözler buğulu...
Pek memnun değil halinden sararıp soluyor,
kâh esintide kâh buz kesiyor.
Hasta mıdır?
Giriyor halden hale...
Oysaki gözler seni arar...
Bedenler seni...
Kalemler seni yazmak isterler...
Resimler senle kaydedilmek...
Baki değil ahkâmın,gelip geçici yeniden sen olacaksın.
Allanıp pullanacaksın,nazenin edanla sallanacaksın...
Mis kokular saçacaksın...
Bil ki bu da fani ,ebedi mekana yol alacaksın...
Durmadan kıyafetler değiştiren sen,
Sorgulanacaksın!
İn,cin ve nebat senden memnun muydu? diye.
Olgun meyveler verebildin mi?
Esintin niceydi?
Nida ettin mi?Misafirliğim kısadır diye.
Hasatları gülümsettin mi? Ben geldim diye.
Akılları karıştırabildin mi?İnce mi kalın mı diye.
Yağacak mı?Yağmıyacak mı? diye.
Dile geldi mi? Yolluklar hazırlayın kış çetin diye.
Hayvanata barınak sağladın mi?Zemheriden korunsun diye.
Peki ya bütün bunlara yabancı kaldıysan?
Tekrar mevsimi olacak mısın dünyanın?

08.10 2024 Van.