Sonbahar Şiiri - Mustafa Turay

Bir gökyüzü gibiydi sonbahar…
Sonbahar, tüm suçlarımızdan sorumluydu
Yeşil yaprakları tek tek makyajla sarartırmışçasına
ellerimde tutan o saf aşk
Serin rüzgârı saçlarımıza çalakalem vuran aşk…

Zambaklar, solmuş perdeler, Gogh ve yıldızlı geceler
Aranan adresler, kayıp telefon numaraları, yeminler ve ölümler
Avuçlarda kaybolan kum taneleri gibi inadına sonbahar
Yorgunduk! Rüzgârın gözünde hâlâ çocuktuk
Savaş meydanında kılıçlar karşı karşıya gelene kadar
henüz yasaklanmamıştı çocuk olmak!

Aşağıya sarkıp seyre daldığımız yeryüzü
masum bakışlarımızdaki incindiğimiz sardunyanın
tırmandığı evi sarmalaması gibi yok olan masumiyetten
bize kalan son sözcük: Sonbahar!

Peki, şimdi senden bana kalan yükü nasıl taşırım?
Ölü bir bedeni taşıyan bir ölü gibi!
Bu kadar korumasızken ben, bu kadar isyan etmişken
Başımın üzerinden kaymazken hiçbir yıldız
Bana doğru yükselmezken hiçbir dağ
Bunların hepsi tanrının birer oyunu!

Sonbaharda buz gibi bir kıştım ben, sopsoğuk bir kış!
Bir sonbahar vakti casus gibi girdin dudaklarımın arasına
Bütün damarlarımla sarıldım senden kalanlara

Beni sevmeye çalış!
Benden azadını iste, kurtul benden!
Kurtul ama anlama beni!
Çünkü ne yıldızım senin gökyüzünde yapay ışıklarla
ne de dağım kalbinin düzlüğünde

Beni bir sonbahar öpüyorsa aşığım
Beni bir yağmur kucaklıyorsa sadığım sevdalıya!