Sonbahar Şiiri - Hayrettin Demirtaş

Geçti gitti bu ömrümün baharı
Gönül bana küskün ben de gönüle
Bir kez olsun dolanmadım gülzarı
Gönül bana küskün ben de gönüle

Çocukluk yoklukla gençlik elemle
Hergün cedelleştim yazan kalemle
Gönül harmanımı sürdüm dövenle
Gönül bana küskün ben de gönüle

Gençlikte kapıldım aşkın seline
Yüreğimi kuş misali verdim eline
Pelesenk eyledi ağyar diline
Gönül bana küskün ben de gönüle

Beni gark eyleyip beni aralar
Felek garaz eder engel sıralar
Bad-ı saba bile beni yaralar
Gönül bana küskün ben de gönüle

Otursam yorgunum yatsam yorgunum
Özüm ölmüş gibi cansız, durgunum
Ne yapsam ne etsem ona kırgınım
Gönül bana küskün ben de gönüle

Özledim dağlarım taşlarım kaşım
Hep içime aktı göl oldu yaşım
Yüce dağ değildim dumanlı başım
Gönül bana küskün ben de gönüle

Çilekeş' i dal bilenler nerede
Ömür bitti bir arada derede
Can sağ olsun kırılmadım yine de
Gönül bana küskün ben de gönüle