Sonbahar Şiiri - Fatih Karakaş

Gelsen! Mevsimde sonbahar olsa,
Gelişinin şerefine düzleşse kıvrım kıvrım yollar,
Attığın her adımda yok olsa engeller,
Dolsa tümsekler, dağlar ve nehirler çekilse,
Gün batımı renge bürünse herşey,
Loş bir ışık içime süzülse,
Kırlangıçlar uçuşsa gökyüzünde,
Şehir sessizliğe bürünse,
Mendiller sallanırken istasyondan kalkan trenlerin ardından,
Çiçekler bükerken boyunlarını,
Kararan güne inat,
Doğsan güneş olup üzerime,
Yaşasak, bir şans daha verilse,
Geçtiğimiz köprülerden tekrar geçsek,
Islandığımız yağmurlarda tekrar ıslansak,
Ama seninle,
Bu kez elele..

***

Maziyi gömüp toprağa,
Tekrar başlasak, tekrara düşmeden,
Ahlarla dolu geçmişe inat,
Konuşarak değilde susarak sevsek,
Zaman ve boyutta küçük bir alan açsak kendimize,
Başkasına yasak,başkasınca günah,
Evcilik oynayan iki çocuğun masumiyeti gibi,
Öyle sade,
Öyle saf,
Öyle özgür...

***

Günlerin, ayların ve yılların aldığı değil,
Verdiği vakitlere varsak,
Başkaları için yaşayıp, başkalaşırken,
Bıraksak figüranlığı ve herkes gibi olmayı,
Başrolü olsak yaşamımızın,
Anılarla çıkınımızı doldurup,
Boşaltsak ruhumuzdaki ağırlıkları,
Yıllarca yalınayak yürüdüğüm,
Kor közlerin üzerindeki hasretin,
Yüreğimde açtığı söküğünü kavuşmaların diktiği,
Sevdanın aramak, özlemek ve yitirmek olmadığı bir çağa uzansak,
Nafile dönmeyecek dünya,
Nafile alınıp verilmeyecek nefes,
Ve nafile acıtmayacak hiçbir acı,
Sevinç anlamını senle bulacak,
Akibeti meçhul bir kapı açılacak,
Ve sen geleceksin mevsim sonbahar...