Sonbahar Şiiri - Muhammed Erol 2

Dökülür sararmış yapraklar,
Ayazda eller üşür,
Mevsim sonbahar!
Hüznün habercisi kara bulutlar,
Ve çiseleyen yağmur,
Islanan yollar…
Mevsim sonbahar!
Sokak başında titreyen kedi,
Sürüklenen kuru bir yaprak,
Ve kaldırımlarda bir çocuk;
Yarı çıplak,
Ölüm mevsimi sonbahar!
Her an solmada renkler,
Kararan gökyüzüne eş gözler,
Bir de ateş püsküren şimşekler,
Bilmem ki ne söyler;
Acı dilli sonbahar!
Ölür çiçekler, dallar uyur,
Bacası tütmeyen yetim ağlar,
Bir tas çorbaya hasret,
Yoksula çile sonbahar!
Hep buğulu manzara,
Ve boşluğu delen bir köpek,
Acı sesiyle.
Evlerse mateme bürünmüş,
Işığa kapalı perdesiyle;
Dışarıda sonbahar!
Ne bir neşe,
Ne de gülen bir yüz…
Soyunan toprağa inat,
Giyinen insanlar.
Kuytu köşelerde soba başında,
Demleniyor zaman.
Hazan mevsimi sonbahar!

Muhammed Erol