Sonbahar Şiiri - Hikmet Küçük

Geldi artık sonbahar, düşüyor yapraklar,
Belli cümbüş bitmiş, kokmaz oldu topraklar.
Ağaçlar renklerini sıyırıp attılar,
Şehrin siluetine renksizlik kattılar.
Parktan çocuk sesleri gelivermez oldu,
Seslerin yerine, derin sessizlik doldu.
Sabahın ayrılmaz parçası artık sisler,
Hop oturup hop kalkmaz oldu birden hisler.
Sararan mevsim midir, yoksa bakışlar mı?
Yavaşlayan saat mi, yoksa akışlar mı?
Hani nerede kaldınız serçeler, kuşlar,
Artık, bir nefeste çıkılamıyor yokuşlar.
Çiyler yeniden düşüyor her sabah şehre,
Daha da soluklaştı aynamdaki çehre.
***
Bir anda sonbahar kulağıma eğildi,
Bana, bakışını biraz değiştir dedi;
“Benim renklerim soluktur ama içten,
Ben olmasam bıkmaz mısınız güneşten”
Düşündüm ki sonbahar gerçekten haklı,
Bu mevsimin hazanında gizem saklı.
Güzün terk etmeseydi eğer, dalını gül,
Hiç baharda besteler yapar mıydı bülbül.
Ayrı kalmasalardı dünya ile ışık,
Bu kadar yakışır mı bahar ile aşık.
Şimdi kol kola, vapur dumanıyla rüzgar,
Daha da güzel, deniz kenarında efkar.
Uzun gecelere sohbet sesi karıştı,
Semaver çayıyla, çıtır simit barıştı.
***
Sonbahar, puslu bakışla gönlümü deldin,
Sararmış, solmuş yapraklarınla hoş geldin.

(Eskişehir /12/2003)