Sonbahar Şiiri - Zeynel Kuday

Gidebilsek diyordun insanlardan uzağa,
Baş başa kalsak keşke kendimizle, doğayla.
Yıldızlarla konuşsak, dertleşsek dolunayla.
Aşkımızı anlatsak kurumuş bir yaprağa.

Uzak olsak diyordun herkese ve her şeye
Alnımızı öperken bir sonbahar yağmuru,
Gecenin va’d ettiği sessizlik ve huzuru,
Tatmak için tırmandık bu ağaçlık tepeye.

-Gürültüden kaçmanın zevki yüzlerimizde-
Bıraktık insanların tüm aptallıklarını,
Gemiden fırlatılan yük gibi gerimizde.

Yan yana ve el ele çimenlere uzandık,
İzlerken bir yamaçtan şehrin ışıklarını
Yıldızlar yaprak gibi yere dökülmüş sandık.

(2019)