Sonbahar Şiiri - Nazif Ünsal

Kurumuş yapraklar savruluyor
Yolculuktalar sineden sin'e
Sırasını bekliyor sararmış yapraklar
Düşmek için ölüm sesizliğinde
Arıyorlar mezarlığın yaslı huzurunu

Akdeniz gergefte siyah atlas kumaş
Medsiz cezirsiz işleniyor kalbimde
Derlemişler gümüş balıkları
Eylül mehtabının yakamozlarını
Derin karanlık kalmış geriye
Ruhumuzla birebir örtüşen
Başkaldırmış caretta ceratta lagos
Kıyıdaki ucube insanlara ve binalara
Hala yunusun karanlık karnından
Apaydınlık bir nur aksediyor evrene

Soracaklarım vardı kırlangıçlara
Göçmüşler benden habersiz
Geride bırakmışlar bana
Arı duru dinginliğin bebek şarkısını
Bir sonraki güze kaldı soracaklarım
Bir sonraki güzü görebilir miyim
Bilemem Allah bilir

Artık rüzgar da tek yöne esiyor
Düşen her yaprağın ardından
Esiyor rüzgar esiyor tırsarak mizana
Yapraklarını döken ulu çınarın
Yapraklarını dökmeyen
Mezarlıktaki nazlı selvi ağacından
Hakkını alacağı hesap gününe esiyor

Yazdırdıkları