Sonbahar Şiiri - Abdülmuttalib Özkaya

Yine bir hüzün yine geldi sonbahar
Yine nazlı nazlı dökülen yapraklar
Suya efkâr olup gazel gazel akar
Yine bir hüzün yine geldi sonbahar

Ufuklar hasat, dağlar hazan koyusu
Obruklar yaz, doruklar mâtem kuyusu
Ne haldir mahluk hep kör ağlar, kör bakar?
Yine bir hüzün yine geldi sonbahar

Şimdi geçip dosttan, sevgiliden,serden
Gönlüme sonbaharın dağıldığı yerden
Gelirim , gayrı senin de bağrın yanar
Yine bir hüzün yine geldi sonbahar

Söyleşelim şimdi sen ıssız, ben ıssız
Dertleşip, yine de zamanlı zamansız
Tükeneceğiz bilirim, azar azar
Yine bir hüzün yine geldi sonbahar

İlk yeşil düştü efsûnî nakışından
Bildim boran var sonbahar bakışından
Belli ki aheste akışından, sular
Yine bir hüzün yine geldi sonbahar

Bu, beklenen ayrılığın ilk sisidir
Bu, gelecek kışın bir habercisidir
Ve artık gün kısalır, geceler uzar...
Yine bir hüzün yine geldi sonbahar

Bu bir yangındır, tutuşur eteklerden
Hızlanır, zamanla söker yükseklerden
Bir seni böyle sinsice yakıp harlar
Bir de beni öyle yakar sonbaharlar