Sonbahar Şiiri - Sümeyye Batu

Anlamazsın sen,
Yada kafa yormazsın diyelim,
Sevmezsin mesela,
Hiç mi hiç düşünmezsin.
Ardın da bıraktıkların umrunda değildir,
Saplantı haline gelmiştir düşüncelerin.
Umudunu kaybetmiş, bir kuş gibi çırpınırsın çaresizce.
Benim seni sevdiğim gibi sen beni sevmezsin adam.
Aklına gelmem, kalbinde zaten yerim yok.
Arada bir yanına uğrar uzaktan görür giderim.
Sarılamadan, öpemeden, kokunu içime çekemeden,
Öyle uzaktan, sessizce bakar giderim adam.
Korkma hissetmezsin varlığımı, hissettirmeden giderim.
Düşünmüyorsun biliyorum, kapattın bütün kapılarını bana..
Eskisi gibi değilsin artık.
Gözyaşımı gördüğünde aldırmıyorsun,
Sevmiyorsun, saymıyorsun..!
Sana ihanet edilmişcesine, arkana bakmadan gidiyorsun.
Ve iki dudağımı aralayıp sana "gitme" diyemiyorum adam.
Varlığın beni ayakta tutan zırh diyemiyorum.
Yapamıyorum, bir buz parçasının erimiş haliyim ele alınmaz, iflah olmaz.
Artık çaresi yok bu ayrılığın,
Ne zormuş meğer severken bırakıp gitmek.
Sol yanını ona emanet etmek.
Hiçbir zaman hiçbir şekilde ondan vazgeçememek çok zormuş be adam.
Belki sende sevdin zamanında, beni değil bir başkasını..
Oydu seni böyle yıpratan, küstüren, üzen, en çokta kıran..
Yoksa bilirim severdin sen, ama seninki gerçek sevgi değildi adam,
Seninki mahcubiyetti.
Altta kalmamaktı.
Seninki "sevmek" 'değildi'.
Şimdi söyle adam !.
Her gece başını yastığa kapatarak ağlayan kadın sonbaharı haketti mi ?.