Sonbahar Şiiri - Gürkan Erol

Vay be,
Nereden nereye
Sonbaharda dökülen yapraklar
Düşerken toprağa, dallar çıplak
İnsanlar da gelirken dünyaya çıplak
Belki yok sayıyorlar ama
Bu dünyadan giderken de olacağız çıplak
Bundan tam yirmi iki yıl önce
Aklımdan geçenlerde aynı
Bedenim değil ama ruhum çıplak.
Zordu; herkes bana çok ama çok uzak
Sevgi beklediklerim değildi bana uzak
Uzaktan daha da uzak
Gönüllerde kurulmuş meğer binbir tuzak
Çok zordu hayat,
Bunu anlatamazdım belki ama
Anlatsam da zaten yok anlayacak
Çocuktum anlamıyordum
Neden böyle oluyor
Bu mudur insanlığa müstahak
Çok yollar çıktı karşıma
Sonu bucağı olmayan türlü düşünceler düştü aklıma
Zannediyorum yanlış yapmadım şükür allahıma
Sapmadım doğru olmayacak yollara
Ömür böyle gelip geçiyor
Biz ne olduk, ne olacağız diye anlamasakda
Bir kez yaşanırsa eğer pişmanlıklar akıllarda
Faydası olmayacak,
Gitmiş olacak gemi
Kalmayacak limanda
Sevgimi kıskanmadım
Verdim, sonradan gereksiz olanları anlasam da
Yok saymadım büyüklerimi asla
Olanı olmayanı hak ediyor var saydım
Kolay kolay kimsenin gönlünü kırmadım
Kırdıysamda hesabını veririm hak karşısında
Umudumu yitirmedim
Gönlüm için için kanasada
Ayakta kaldım, yılmadım, havlu atmadım
İnandım, birgün mukakkak anlayacaktım
Ve bugün anladım
Evlatlarıma vardı daha çok yapacaklarım
Mustafa Mert'im vardı, dünyalar tatlısı ilk göz ağrım
Şimdi Yusuf Berk'im de var, tamamlandı sol yanım
Umarım evlatlarımdan önce olur son anım
Meğerse şimdi daha iyi anladım onca yaşadıklarımın
Faydası olacakmış evlatlarıma anlatacaklarım
Yaş ile tahsille adam olunmazmış sıfatına yanıldıklarımın
Gönüllerine sahtekarlık sarmış ömrü boyunca umutsuzların
Kirletemeyecekler yüreklerini, ömrüm boyunca yanlarındayım
Uzak, dönüşü olmayan yola çıktığımda, gözüm arkada kalmaz aklım
Hayatım boyunca sevmeyi anlatacağım
4 Kasım 2011 – 03:00
Gerol