Sonbahar Şiiri - Hakan Gök

Sonbahar

Sonbahar hazan ayıdır
Elvedaların yaşandığı
Yağmur bulutuna
Yaprak ağacına
Çiçek köküne, toprak suyuna veda eder
Ovalar hüzünle inler
Dağlar feryat eder
Bahardan kalma hiç bir şey yoktur artık
Ne mis kokulu çiçekler
Ne yemyeşil ağaçlar
Güneşin saltanatı son bulmak üzeredir
Tıpkı insanın sonbaharı gibi
İçindeki dallardan dökülür yapraklar
Dökülürken kuru yapraklar içini kanatır
Sonbaharındır artık
Ne kokarsın ne çiçek açarsın
Sonbahar, yaza kavuşmak dileğiyle demesi değil imidir doğanın?
Ama senin tekrar yazın olmayacak
Sen şimdi yaşlı gözlerinin buğusuna kapılıp yatarsın
Dermedin güllerini baharda
Sızlamanın faydası yok şimdi sonbaharda
Adı üstünde son ’bahar’
Bir daha olmayacak
Sonbahar her şeyde bir şeyin ayrıldığı mevsim
Elvedaların en çok yaşandığı andır
Güneşin hükmü bitiyor
Güneş kızıl rengini bırakmış güllerin üzerine
Hüzün renkli bulutlar kaplamış gökyüzünü
Artık hayat nehrinin karşısındasın
Sana akmıyor zaman
Zamana karşı tırmanışlarını görüyorum
Zaman üzerinde hükmün kalmadı
Zamanın hükmü sana geçiyor
Bak çekildi gözlerinin feri
Zamana karşı ne yapsan da boş
Zaman baki, sen geçicisin
Artık hayatın geçse de gözlerinin önünden
Sadece film şeridi gibi geçer
Artık iman vaktidir
Zaman hoyrat bir rüzgâr gibi şimdi
Fazlasıyla hissettiriyor sonbahar kendini
Hatırla ki sende ömründe bir sonbaharı yürüyorsun
Zamana tutunmak için bir dal arar gibisin
Gün ihtiyarladı
Yavaş yavaş batmak üzere
Ve son ’baharın’ son bulmakta

15.02.2015