Sonbahar Şiiri - Adem Deniz

Sonbahar

Hayat hiç affetmedi beni
Kustu kinini üstüme bir sabah
Kaydı ayaklarımın altından
Doğduğum topraklar
Haklıydı belki de sararmakla sonbahar

Bir eylül sabahı
Göçe zorlandı turnalar
Ve cümle canlılar
Çığlık çığlığa,
Yollandılar sonsuz acılara
Toplandı etrafımda
Akrepler, yılanlar ve çıyanlar
Gece gözlü tüm mahlûklar
Çıkışı olmayan labirentlere döndü yollar
Haklıydı belki de sararmakla sonbahar

Açtım kızıl gözlerimi
Bir eylül sabahı
Yer sarı, yere düşen hüzün sarı
Sıvadım balçıklı ellerimle Güneşi
Hapsettim kızıl gözlerimde Ay’ı
Kaybettiler yollarını karanlıkta yıldızlar
Haklıydı bekli de sararmakla sonbahar

Fısıldadı adımı bir kere rüzgâr
Yerle bir oldu,
Bin parçaya bölündü dağlar
Sis olup indi
Ayaklarımın altınabulutlar
Ağıt olup yağdı
Kanadı kırık kuşlar
Haklıydı bekli de sararmakla sonbahar