Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Anlamlı,düşündürücü güzel bir çalışma sevgili Akın
Herkezin ayrı bir hazan mevsimi var inan.Benim de....
Sevgiler
Çok anlamlı bir şiir hüzürü andırıyor sonbahar tebrikler Halim bey hocam.
Başka mevsim var mı sizce
Hadi var desenize
O tazecik yapraklar,
Teker teker düşüyor
Çünkü artık tek mevsim
Sonbahar yaşanıyor…
Ayrılık ve hüzünlerin içiçe yaşandığı mevsim.kaleminizi kutlarım.10+ant
duyarlı bir çalışma halim bey. tebriklerimi sunuyorum. selam ve dua ile.
sosyal içerikli ve değişik bir anlatım tarzı ile begeni oluşturan dizeler kutluyorum.Şairim ellerin dert görmesin.Allaha emanet olunuz gardaşım.Komutanım
Tebrikler sayın Halim bey çok güzel bir şiir. bu şiiriniz bana bir şiirimi hatırlattı, müsaadenizle onu buraya taşıyorum. Sevgi dolu selamlar.
Sonbahar
Ağaçlarda yapraklar, soldu sarardı
Kar yağdı, yüksekler beyazladı ağardı,
Dağların başını, kara bulutlar sardı,
Kış mevsiminin habercisi, geldi sonbahar.
Göçmen kuşlar havalandı, istikâmet Bağdat a,
Soğuk Dîyarlardan gidip, sığınıyorlar orada,
Onlar da bir candır, ancak yaşıyorlar Irak ta
Kış mevsiminin habercısı, geldi sonbahar.
Soğuklar yüz gösterdi esiyor karayel,
Çok yağmur yağdı, her tarafı bastı sel,
Sokaklar göle döndü, gelebilirsen gel,
Kış mevsiminin habercisi, geldi sonbahar.
Eylül yağmurlarıyla ıslandı tenim,
Soğuğu hissetim, titredi bedenim,
Kalmadı üstümde kuru bir telim,
Kış mevsiminin habercisi, geldi sonbahar.
Bunaltıcı sıcaklar artık geride kalıyor,
Yağan yağmurlarla barajlar doluyor,
Su sıkıntısı çekenler, oh..çekip soluyor,
Kış mevsiminin habercısı, geldi sonbahar.
Arılar kovanlarına polen taşıyor,
Bal yapıp kışın rahat yaşıyor,
Herkes kış hazırlığına başlıyor,
Kış mevsiminin habercisi, geldi sonbahar.
Üretici tarlasından mahsul toplayacak,
Çekirgenin sonu geldi, son kez siçrayacak,
Hayvanların yaylasını, karlar kaplayacak,
Kış mevsiminin habercisi, geldi sonbahar.
İlk bahara girdiğimizde, yemiştik dutu
Şimdide topladık elmayla,armutu,
Şimşekler çakıyor, ardından gürültü,
Kış mevsiminin habercisi,geldi sonbahar.
Bahçelerde artık güller solacak,
Kışın soğuğunda, her taraf karla dolacak,
Mevsimlik çiçeklerden, geriye tohum kalacak,
Kış mevsiminin habercisi, geldi sonbahar.
Hazırlanacak artık, kalörifer sobalar,
Tedarik edilecek. kömürle odunlar,
İsinecek etrafında, uşuyen insanlar,
Kış mevsiminin habercisi, geldi sonbahar.
Hikmet Atiş
halim bey son baharda senin kaleminden bir başka olmuş.dost kalem yürekten kutluyorum.tam puan
kutlarım kaleminizi, yüreğiniz daim olsun
selamlarımla
Görüyoruz hepimiz,
Görmemek mümkün değil
Dökülüyor yapraklar,
Tazecik, yeşil yeşil
Küresel ısınmayı,
Bir kalemde geçiniz
Bu yüzden mi ölüyor,
O binlerce gencimiz
Silahlar hiç susmuyor
Ağlıyor hep analar,
Öksüz kalmış çocuklar
Gelinlik kızlarımız,
Ciğerinden yanıyor…
Her yönüyle mükemmel bir anlatım.Kutluyorum usta kaleminizi.
YÜREĞİNİZE KALEMİNİZE GÖNLÜNÜZE SAĞLIK ÜSTADIM. HARİKA BİR ŞİİR OKUDUM. SAYGILARIMLA...
Bu şiir ile ilgili 48 tane yorum bulunmakta