Sonbahar Şiiri - İlyas Memiş

Bir hicran mevsimidir yüreklerde sonbahar,
Sararan yaprakları, kırılan dallarıyla.
Yağmurları gözyaşı, rüzgârı hasret kokar,
Bülbüller vedalaşır dökülen gülleriyle.

Değişir ışıltısı rengârenk bahçelerin,
Değişir kapkaranlık bulutlarla gökyüzü.
Yansır ufuklarında kızıllığı kederin,
Şafakların ardında günler arar gündüzü.

Düşer çiy taneleri her sabah gün doğmadan,
Bir mateme bürünür baştan başa ovalar.
Vadilere pus çöker, karlı dağlara duman…
Göçmen kuşlar çekilir, ıssız kalır yuvalar.

Bir zeval, bir ayrılık, bir vedadır yaşanan...
Vefasız ihtişamın ızdırabı ardından,
Ne canlılar dayanır bu hicrana ne canan,
Sürgüne gider sanki tabiat öz yurdundan.

Baharın saltanatı günbegün kaybolurken,
Anılara gömülür tabiat tüm süsüyle.
Ve bir hazan mevsimi hüzünle son bulurken,
Yeryüzünü kuşatır kış beyaz örtüsüyle.

Sonbahar mevsimlerin değişen neşesidir,
Sonbahar solan düşler, sararan duygulardır.
Sonbahar bir yepyeni başlangıcın sesidir,
Aslında her sonbahar ne son ne de bahardır.