SON BAHAR
Gece aniden uykudan uyandım. Birden başucumdaki lambamı yakmaya çalışırken başımı etajere kanatırcasına çarptım. Canım çok acıdı. Sonra kalktım aynaya baktım. Başım kanamamıştı. Buzdolabına yöneldim gözlerimden akan boncuk boncuk yaşlarla. Bir kaç tane buz barçası indirdim buzluktan ve bir beze sarıp buzları başıma koydum.
Dışarıda karanlık yavaş yavaş yumuşuyordu. Gece güne dağılıyordu. Uzak ama tanıdık diyarlardan kuş sesleri geliyordu. Son bahardı artık. Yalnızlık zamanı. Hüzün kuşanmış sonbahar zamanıydı artık. Peki, benim bu mevsime bu kadar sıkı sıkı tutunmam nedendi
Nedendi şafağın bu vakti kendimi bu kadar son bahar hissetmem. Gözlerimden akan yaşlarla, başımda eriyen buz damlacıklarının birleştiği yerde büyüyen yalnızlığım, avuçlarımın soğukluğu, kimsesizliğim, fersizliğim. Nedendi bu içi boşaltılmış bedene sahipliğim. Bu ruhu çekilmişliğim nedendi. Şafağın bu vakti başımın acısını bahane kılıp böyle kendi gözyaşlarımla boğulmam nedendi.
Ömrüme sunduğum bu yalnızlık ayinlerim nedendi.
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
güzel bir paylaşım tebrikler
KUTLARIM EMEĞİNİ.. TEŞEKKÜRLER PAYLAŞIMINIZA..
ÇOK GÜZEL DİZELER BUNLAR SEVGİLİ RABİA..
ASLINDA HER NE KADAR BİR MEKTUP GİBİ GÖRÜNSEDE YÜREĞİN O HİÇ GELMEYENE GELMEYECEK OLANA SUSKUN ÇIĞLIĞI.. KUTLARIM EMEĞİNİ.. TEŞEKKÜRLER PAYLAŞIMINIZA..
Hanımefendi
MÜKEMMEL bir şiirsel mektup olmuş. Finali de çok yakışmış. Severek okudum. Kutlarım ALKIŞLARLA gönülden. Tam puan gönül denizimden.
Bu son bahar benim son baharım biliyorum. Korkmuyorum. Çünkü ben tüm son baharlarımı sana emanet edip hiç bilmediğim baharlara gidiyorum.
Tebessüm kokulu bitimsiz saygılarımla...
_____________Âlimoğlu___________
bilmediğim baharlara gidiyorum.
Diline saglık
Sen başka bir hayatın insanısın, o hayatın tam ortasındasın. Şimdi kendi sonbaharını yaşıyorsun. Belki duygularının girdabında çırpınıyorsun. Zulanda eski bir sevdanın yaraları kim bilir belki bu sonbahar sende beni düşünüyorsun. Uyuyorsun, yürüyorsun, seviyorsun, üşüyorsun, gülüyorsun, ağlıyorsun, kendi yaşamını soluyorsun. Ama biliyorum o yaşamın içinde öyle anların oluyor ki yoruluyor ruhunu bir kenara yığıp bırakıyorsun. İşte o anlarda sende son bahar oluyor, Oradan oraya savrulan kendini rüzgâra bırakan sarı bir yaprak oluyorsun. Sende kendi yalnızlık ayinini yaşıyorsun.
Bu son bahar benim son baharım biliyorum. Korkmuyorum. Çünkü ben tüm son baharlarımı sana emanet edip hiç bilmediğim baharlara gidiyorum.
***
GÖNÜL BAHÇEMİZİN RENKLİ DÜNYALARINDA, YÜREĞİMİZ TEK BAŞINA KALMAMALI ÇÜNKÜ YABANCISI DEĞİLDİR BİLİNMEYEN BAHARIN DİYARLARI.
SEVGİYLE RABİA HANIM
Tam Puan/G ö k m e n
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta