Sanki mevsim son tangosunu yapıyor,
hüzünlü mevsim bir ayrılığı bekler gibi…
ve sevgilisine bir buse konduruyor,
bir sonraki buluşmalarına kadar,
sıcacık sarılıyor hiç bırakmayacak gibi…
bir efil rüzgar esiyor;
giriyor araya,
bir tutam hüzün oluyor gözyaşı sonra,
usulca süzülüyor aşağı,
ayrılığa dair.
kısacık anlarını adıyorlar birbirlerine
birinin yeşilleri süzülür yanaklarından,
diğeri sarıdır;
ve sever hüzünlü ayrılıkları;
ama sarartıyor yine de,
hüznün kollarında
kalan yeşili.
giden yeşil oluyor önce;
bırakıyor yerini sevgilisine,
hiç düşünmeden,
yalnızlığa mahkum olacağını bile bile.
yalnız aşıklar;
eğiyor boyunlarını,
bir sonraki buluşmalarında
buluşmak üzere…
Kayıt Tarihi : 26.12.2008 23:23:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!