Sonbahar Şiiri - Yakup Ağgün

Sanki mevsim son tangosunu yapıyor,
hüzünlü mevsim bir ayrılığı bekler gibi…
ve sevgilisine bir buse konduruyor,
bir sonraki buluşmalarına kadar,
sıcacık sarılıyor hiç bırakmayacak gibi…

bir efil rüzgar esiyor;
giriyor araya,
bir tutam hüzün oluyor gözyaşı sonra,
usulca süzülüyor aşağı,
ayrılığa dair.

kısacık anlarını adıyorlar birbirlerine
birinin yeşilleri süzülür yanaklarından,
diğeri sarıdır;
ve sever hüzünlü ayrılıkları;
ama sarartıyor yine de,
hüznün kollarında
kalan yeşili.

giden yeşil oluyor önce;
bırakıyor yerini sevgilisine,
hiç düşünmeden,
yalnızlığa mahkum olacağını bile bile.

yalnız aşıklar;
eğiyor boyunlarını,
bir sonraki buluşmalarında
buluşmak üzere…