Sonbahar Şiiri - Ensar Cevval

Sonbahar, hüzün çiçeğidir yaşamın
yaşlanmasıdır insanların, ağaçların,
yaprak dökmesidir dalların,
ağarmasıdır saçların,
eğilmesidir dalların, bellerin,
damarlarından suların çekilmesidir
Sert rüzgarların alaycı esişidir sonbahar.

Sonbahar, sondan bir önceki yaprak
noktadan önceki son cümle, son durak
ağların teknelere çekildiği son şafaktır..
Oltaya takılmış balığın suya bakışı
torunun başının son okşanışı
kalemin kağıtta son süzülüşüdür.

Sonbahar, bir umut, bir bekleyişdir
Bir babanın oğluna hasreti gibi sıcak,
sevgiliyi arzulayan alev alev bir kucak,
ayrılık anında buğulu son bakıştır.
İlk istasyonun adının unutuluşu,
son istasyonun uzaktan görünüşü,
yar'in son öpüşü, el sallayışıdır.

Sonbahar, son karnelerin yazılışı,
mektubun son satırının dokunuşu,
yaprakların yeşilden sarıya kaçışıdır.
Göçmen kuşların ilk veda edişi,
çöpçülerin yaprakları şikayet edişi,
ayrılık vaktinin kapıda dolanışıdır.

Sonbahar, ayrılıktır, hüzündür,
son bakış, son gülüştür giderken
son el sallayış, ilk göz yaşlarıdır.
Sevdaların olgunluk meyvası
aynaların gerçekleri ifşa edişidir.
Sonbahar, sadece bir mevsim değil
geride bırakılan son giz, son şahittir.