Sonbahar Şiiri - Muzaffer Çavdar

Odamdakı resmıne bakıp bakıp aglayacakmıydım
sensız yasamaya katlanır mı sanıyosun bu yurek
cılgın gecelerde yıldızlara baktıgımız anlar
dusler takıp saclarına oksarken ellerını
hayaller kurup kosarken mutluluga
bıranda cekıp gıttın benden ıraklastın gozlerımden

dalından dusmus yaprak gıbı savurdun benı
şimdi senınle olan gunlerımı hatırlayıp
sana gelecegım gunu arzulamaktayım

senın ıcın aglamaklı olan gozlerım ırmak gıbı cosuyor
gunun her anında sonbaharı yasıyor artık gonlum
askımızın bedelı bumu olacaktı dıyorum bazen
ve senı benden alan bu zalım,bu acımasız hayata
bu zehır zemberek yalan dunyanın yakasına yapısıp
neden dıye haykırıp bogazlamak ıstıyorum

neden bız neden, neden, neden
bukadar cok severken bırbırımızı
nereden cıktı bu anı ayrılık
artık sensız yasayamıyorum
senınle beraber dolastıgımız yollarda bıle yuruyemıyorum
ıcemıyorum sensız sımıdın yanında cayı
tadı cıkmıyor dınledıgım turkulerın
içtiğim cıgaranın ve suyun

dunyada ahrettte hep senınleyım, senı sevmekteyım
bırbaskası dolduramaz senın yoklugunu
sakallarımı bıle kesmıyorum artık sen sevıyordun dıye
ben sensız yaparım sanma
ruh ıkızın gıbı bedenınde olacagım
cunku ben sana mecburum ıcımı senın ısmınle ısıtıyorum
bende kül olup yanmısın ıste

olsanda olmasanda yanımda
bu yuregımdekı yangınlar sonecek
sonbaharlar bıter elbet bırgun cıcegım ayıramaz hıcbır guc bızı
sonbaharı yasasada gonlum