Sonbahar Şiiri - Elif Ardıç

İçimizin yağmurları dindiğinden beri
Yaprak döküyor dilimiz
Ayağımızın altında kuru sözler
Eziliyor belki ama
Uyandırmıyor kimseyi çıtırtısı
Ya görüldüyse yüzümüzde aşk
Kime vereceğimizi bilmediğimiz bir gül gibi
İşte bu yüzden
Hepimiz göz bebeklerimizi
Gömüyoruz toprağa

Oysa hepimiz korkuyoruz
Düşün kendini o dipsiz geçmişe bırakmasından
Ama yine de kimsenin aklına gelmiyor
Yalnızlığa meydan okumayken
Yanındakine el uzatmak
İşte bu yüzden
Çığırtkan kuşlara dönüyor
Sevilmiyor sesimiz

Herkes üstünü bahanelerle örtüyor
Ağlayınca eksileceğini sanan
İnsanların sesiyle bölünüyor
Ama açılmıyor bir ömürlük uykumuz
İşte bu yüzden
Bir itiraf çıplaklığında kalınca
Titriyor ruhumuz

Herşeyle karşılaşıyor ömrümüz
Boşlukta yürürken anlamdan başka
Ve varlığımızdan şüphe ettiğimiz kadar
Şüphe etmiyoruz kötülüğümüzden
Öfke hepimizin yıkıcı tanrısı
İşte bu yüzden
Terk ediyoruz ölüme
Felçli aklımızı