Sonbahar... Şiiri - Orhan Bozdağ

uykum var
ve ellerim kağıtla sevişmeyi özlemiş kaleme hasret
kokunu bilmediğimden onsuz olabiliyorum da
sesini duymadan.çok zor gülmek

ufacıktı sana dokunmaya kadir olamayan ellerim
ama teninin sıcaklığı hep bedenimdeydi
ve ensemdeydi hep öpüşlerin
dudaklarını bilmesem de her an benimleydi

sözlerimiz kavrulur giderdi kaybolmuşluğumuzda
bir boşluk diyorduk, uçurumdu aslında
ve kendi kelimelerimiz tükenmişti bir anda
aşkı kullanıyorduk, fazlasıyla, doyasıya.

ne olurdu sanki bir kere dokunsaydı sana uzanan parmaklarım
ne olurdu duysaydım nefesini en derinde, en içimde
olmadı galiba, başaramadık biz dik durmayı da
aşk var ya, biliyo musun seninle çok başka

durup düşünmeye fırsat bile bulamadım
düştüğüm bir uçurumdun ve kendime engel olmadım
seviyordum kan revan kaybolmayı sende
sensiz bi saniyem bile olmadı, şimdi olmuyo senle