Sonbahar Şiiri - Hasan Karahisar

‘Elinden oyuncağı alınmış çocuk’
Gökyüzü hır çıkarır şimdi;
Avazı çıktığı kadar bağırmakta
Ağzından ejderha gibi ateş saçmakta
Ara sıra da oflayıp puflamakta
Gözyaşlarını savurmakta
Yanaklarına salya bulaştırmakta
Sanki et tırnaktan ayrılmakta

Yapraklar anlayışsız bir babanın elinde
Kuşak çatışması yaşayıp
Sağa sola savrularak yol almakta
Baharı terekesiz geçmiş miras yedi
Bir köşede hayatı içine çekip
Esefle iç geçirmekte
Yüzü gözü çamura bulanmış
Köprü altı insanlarından bir kesit

Ağaçlar ‘Bir zamanlar her şeyim vardı! ’
Diyen müflis tüccar sanki.
Dünkü servetini dilenirken
Ayakta kalma mücadelesi vermekte
Köklü geçmişine sarılıp
Yeni bir istikbal bekler
Bir eser aramakta hazana inat
Gelecek kuşaklara bırakacak

Güneş sanki yüz görümlüğü ister
Bulutları kızdırıp gökyüzünün üstüne
Kavga için salmakta
Ara bozuculuk yapıp göz yaşına boğmakta
Deniz öz evladının geçimsizliğine üzgün
Toprak bu kavgadan çıkar sağlamak ister
Güneşi üstüne salarak fitne çıkarmakta
Başına gelecek felaketten habersiz

Yağmur denize düşenin ellerini
Tutunduğu tekneden ayırmak ister gibi
Köklerini ayırma telaşında ağacın
Toprak yıllarca tutunduğu baba ocağında
Kolay lokma değil amma
Gel gör ki
Çekiştirerek götürmekte töre suçu işlemiş gibi
Rüzgar bir yandan öbür yandan sel

İstanbul, 29. 09. 2006