Sonbahar Şiiri - Fuat Eriçok

bir eylül sabahı
güneşe uyandım
solgun durgun puslu
balkonumda sonbahar

küçüksu sahilinde
denize vurmuş ağaç gölgeleri
kıpırtısız meyus uslu
parlak gri bulutlar asılı havada
göçmen kuşlar gideli çok olmuş
gök sakin
sessiz denizde sonbahar

kızılcık şerbeti lezzetinde
yan gelip yatıvermiş gencecik çocuklar
yüzlerinde şaşkın hüzün
analar ağıtta yaslı
sorumlular bağnaz aymaz utanmaz
ülkemde sonbahar

umutsuzluk güvensizlik
öfke ve acı
düğüm düğüm boğazımda paslı
genzimi yakıyor ormanların çığlıklı tütsüsü isli
çocuk kitaplarında kaba kızıl pornoloji pisli
midemde seğiren kasıntılar
ağzımda asi homurtular sesli
iğreniyorum
camide kendini sokuyor şeriat yılanı
kinli gözleri ıslığı tıslı
şalvarlı poturlu takkeli taslı
fırtına öncesi sessizliğinde
çevremde sonbahar

sapsarı tenim
dökülüyorum
yaşam sevincim kırk yerinden makaslı
içimde sonbahar

belki de son bahar

(9 eylül ’06)