Sonbahar Şiiri - Altay Taşkın

Sabah akşam ıslık çalan bir rüzgar,
Eşliğinde kavak dallarının şarkısı,
Tek tek düşen sararmış yapraklar,
Bu ağaçların hüzünlü yazgısı.
Hakiki görüntüde de sonbahar,
Dinmiyor iniltiler, bu soyunan tabiatın yası,
İçlerine dönük, yalnız artık onlar,
Kendileri çalıyor, kendileri dinliyor sazı.
İnlemeyen şimdilik başı dik çamlar,
Sıkılıyor onlar da, soyunup giyinemiyorlar,
İğneleri kendilerine batıyor sanki, ne acı.
Kimseler görmeden gözyaşı döküyorlar,
Kolay değil yaşamak, dostlarından ayrı...
Toprak oluyor düşen o yapraklar,
Baharın uyanışında, yaprakların dehası,
Cansız kalmış, kurumuş damarlara kan veriyorlar,
Artık onlar karınları acıkmış köklerin azığı.
Tabiat soyunup üzülerek yatıyor her sonbahar,
Sevinerek giyininceye kadar sürecektir tasalar...