Sonbahar Şiiri - Gürkan Çelik 2

Bugün yine o gündeyim anne.
Senin doğduğun o günde. Sonbaharın sararmış, yapraklarını her yere dağıttığı o yağmurlu günde. Bilirim sevmezdin sen hazanı. Bense çok severdim ve sen kızardın bana neden bahar değil neden yaz değil diye. Şimdi biliyor musun anne bende sevmiyorum sonbaharı. Sırf sen yoksun diye.
Anne, ben çok özler oldum ellerini… Dizine yattığımda saçlarıma değen o sıcak ellerini. Her şeye rağmen geçer oğlum, bu da geçer demeni özledim. Sabret demeni özledim anne. Kimse anlamıyorken beni “ Neyin var oğlum” diye beni aramanı özledim. Şimdilerde hiç arayanım, soranım yok. Anladım ki beni gerçekten bir tek sen sevmişsin anne.
Evini özledim anne, evimizi. Beni dünyaya getirdiğin o eski, köhne, çatısından su akıtan, pencerelerinden rüzgâr geçiren ve çocukken hiç sevmediğim, şimdilerde ise hasretiyle yandığım o evimizi özledim. Neden biliyor musun anne? Hani kar yağar ve çok soğuk olurdu ya hatırlıyor musun? Sonra sen beni kardeşimle kollarının arasına alırdın, öperdin sonra saçlarımızı. Biz senin sıcağında uyurduk ve gün ışırdı üstümüze. Ama bilmezdin sen… Benim güneşim sendin anne. Evimizi özledim. Ben evimizin yollarını özledim sana geliyor diye anne. Ne çok mutlu olurdum bilir misin? Sevdiğin o şarkıları dinlerdim sana gelirken arabada. Ve sonra bilirdim en sevdiğim o yemekler masada. Kokusu sokağın başına ulaşmış. Kapıda beklerdin sen bizi o eski tek ayağı kırık sandalyenin üstünde. Sürprizlerden, habersiz gelişlerden hoşlanmazdın sen bilirim. Kıyamazdım bende sana haber verirdim.
Canım annem… Bak yine ben geldim. Neden yoksun kapıda? O çok sevdiğim yemeklerin kokusu da yok havada. Sen yoksun. Alışamadım ben bu yokluğa anne. Alışamadım. Artık sevmiyorum sonbaharı anne. Hem de hiç sevmiyorum. Sana gelen bu yolları da sevmiyorum. Seni benden ayıran hiçbir şeyi sevmiyorum. Elinin sıcağını, yüzünün gülüşünü özledim anne. Artık kimse anlamıyor beni senden sonra, kimse sormuyor nasılsın diye… Nasılsın oğlum demeni özledim anne.
Ben seni bana veren o baharı çok sevdim anne. Neden diye sorardın ya hani. Neden çok seviyorsun sonbaharı. Ben içinde sen olan her şeyi çok sevdim anne. Ama şimdi her şeye son veren o baharı artık sevmiyorum anne.
Bugün yine o gündeyim anne. Senin öldüğün o günde. Özlüyorum.
Anne bilirim sen duyuyorsun beni…
Anne. Annem. Ben seni çok özlüyorum.
Ben seni çok özlüyorum.
Benim ilk, benim sonbaharım.
Seni çok seviyorum.