Sona doğru nihayet. Şiiri - Arap Kurt

Aşk mı dediniz?
Aşk, verimli toprak
Aşk, Gül renkli yatak

Ne fark eder
Zifiri karanlık veya dolunay
Gözleri kara iki aşık
Gecenin ortasına doğru gider

Anadan üryan
Çırılçıplak duygular
Ve ayan beyan hakikat!

Bitmeyen özlem
Kavuşmayan hasret
Sönmeyen ateş
Ana yangısı aşk

II.

Gözlerim yaşa doydu
Mevsimler kışa doydu
Yetiş umudum yetiş
Yüreğim taşa doydu

Senden önceydi
Sana gelmeden
Sen gelmeden işte
Aynalar söylemezdi sırrını
Pencerelerin önünden geçerdi
Peçeli kadın gibi gölgeler
Ay ışığını göstermezdi siyah perdeler

Bütün hallerini billrdim kendimin
Sona ramak kalmadan
Ve hilesini kumarbazların
Yalpalayan sarhoş adımlarım
Uçsuz bucaksız değil di hayellerim
Hazana kurulmuş bir saat
Yapklarından yoksun ağaç
Tipiye hazır bir dağ başıydım çoğu zaman

Ah, kahramanını arayan hikayem
Günbatımına sığınmış yetim yanım
Geceyle boğuşan korkularım
Tan ağarıp şafak sökene kadar
Sürerdi savaşlarım.

III.

Ne güzel
Allı, yeşilli morlu sabaha ermek
Börtü böcek
Uykudan uyandırıdığım kelebek
Taş dibinde menekşe
Güvercinlerle göğe çıkan özgürlük
Tüyleri kadar çoğalan umut

Anlam kazandırır her şeye
Hayatı manada aramak
Sadıkına sahip olmak
Hak etmek
Sadece madde için yaşamak mıdır?
Yaşamak
Biraz da anlamak

Bıktım usandım pamuk ipliğine bağlanmaktan
İstiyorum ki;
Âma urgan ustasının ördüğü urganla bağlanmak

Arap Kurt