Sona Doğru Şiiri - İsmet Barlıoğlu

‘Kar mı yağdı, ne var? ’ ı kalmadı,
Gerçekten bembeyaz karlar yağdı şakaklarıma işte,
Düştüm sonbaharına bir yaşanmamış ömrün,
Sanki yalnız duygularım kalmış
Ayakta,
Sanki yalnız duygularımda
Direnç,
Ondan ötesini sormayın;
Felç.

Dallarımdan yapraklar koparıyor her bir esinti,
her biri takvimimden kopan bir yaprak,
Sürükleniyor topraklar üstünde haykırarak,
Gecelerim olmuş gündüzlerimden ivedi,
Gündüzlerim gecemden,
Ben koskoca bir yaşamı bitirip tükettim,
Daha elim-yüzüm
Demeden.

Say dense; sayabilirim mutlu günlerimri,
Gençliğim böylesine erken bırakmışken beni,
Günlerim geçip gitmiş anlamsız bir hay-huy içinde,
Seçememişim ne imiş, ne olmuş,
Neden solmuş o umutlar bağladığım renkler,
Neden çula-çaputa dönmüş
İpekler?
Neden deniz ayni deniz değil,
Ayni dağlar değil dağlar,
Yükseklerimden vurup geçen bulutlar,
Bu yağmurlar,
Karlar?

Elbette ki; benimdir ‘Bu çizgili yüz’,
Bu ağarmış saçlar, bu kırışık alın,
Bu titreyen eller,
Ah bu artık direnip doğrulamayan
Beller.

(MİTİL OSMAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 49-50/100)