‘Kar mı yağdı, ne var? ’ ı kalmadı,
Gerçekten bembeyaz karlar yağdı şakaklarıma işte,
Düştüm sonbaharına bir yaşanmamış ömrün,
Sanki yalnız duygularım kalmış
Ayakta,
Sanki yalnız duygularımda
Direnç,
Ondan ötesini sormayın;
Felç.
Dallarımdan yapraklar koparıyor her bir esinti,
her biri takvimimden kopan bir yaprak,
Sürükleniyor topraklar üstünde haykırarak,
Gecelerim olmuş gündüzlerimden ivedi,
Gündüzlerim gecemden,
Ben koskoca bir yaşamı bitirip tükettim,
Daha elim-yüzüm
Demeden.
Say dense; sayabilirim mutlu günlerimri,
Gençliğim böylesine erken bırakmışken beni,
Günlerim geçip gitmiş anlamsız bir hay-huy içinde,
Seçememişim ne imiş, ne olmuş,
Neden solmuş o umutlar bağladığım renkler,
Neden çula-çaputa dönmüş
İpekler?
Neden deniz ayni deniz değil,
Ayni dağlar değil dağlar,
Yükseklerimden vurup geçen bulutlar,
Bu yağmurlar,
Karlar?
Elbette ki; benimdir ‘Bu çizgili yüz’,
Bu ağarmış saçlar, bu kırışık alın,
Bu titreyen eller,
Ah bu artık direnip doğrulamayan
Beller.
(MİTİL OSMAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 49-50/100)
İsmet BarlıoğluKayıt Tarihi : 28.8.2004 14:05:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!